搜索
--1第一章论语学而篇zǐyuēxuéérshíxízhībùyìyuèhūyǒupéngzìyuǎnfāngláibú子曰:学而时习之，不亦悦乎。有朋自远方来，不yìlèhūrénbùzhīérbúyùnbúyìjūnzǐhū亦乐乎。人不知而不愠，不亦君子乎。yǒuzǐyuēqíwéirényěxiàotìérhàofànshàngzhěxiǎnyǐbùhàofàn有子曰：其为人也孝悌，而好犯上者，鲜矣；不好犯shàngérhàozuòluànzhěwèizhīyǒuyějūnzǐwùběnběnlìérdàoshēng上，而好作乱者，未之有也。君子务本，本立而道生；xiàotìyězhěqíwéirénzhīběnyú孝悌也者，其为仁之本欤。zǐyuēqiǎoyánlìngsèxiǎnyǐrén子曰：巧言令色，鲜矣仁。zēngzǐyuēwúrìsānxǐngwúshēnwèirénmóuérbúzhōnghūyǔpéngyǒu曾子曰：吾日三省吾身：为人谋而不忠乎？与朋友jiāoérbúxìnhūchuánbùxíhū交而不信乎？传不习乎？zǐyuēdǎoqiānshèngzhīguójìngshìérxìnjiéyòngéràirénshǐmínyǐ子曰：道千乘之国，敬事而信，节用而爱人，使民以shí时。zǐyuēdìzǐrùzéxiàochūzétìjǐnérxìnfànàizhòngérqīn子曰：弟子入则孝，出则悌，谨而信，泛爱众，而亲rénxíngyǒuyúlìzéyǐxuéwén仁；行有余力，则以学文。zǐxiàyuēxiánxiányìsèshìfùmǔnéngjiéqílìshìjūnnéngzhìqí子夏曰：贤贤易色，事父母能竭其力，事君能致其shēnyǔpéngyǒujiāoyánéryǒuxìnsuīyuēwèixuéwúbìwèizhīxuéyǐ身，与朋友交，言而有信。虽曰未学，吾必谓之学矣。zǐyuējūnzǐbúzhòngzébùwēixuézébúgùzhǔzhōngxìnwúyǒubù子曰：君子不重则不威，学则不固；主忠信，无友不rújǐzhěguòzéwùdàngǎi如己者，过则勿惮改。zēngzǐyuēshènzhōngzhuīyuǎnmíndéguīhòuyǐ曾子曰：慎终追远，民德归厚矣。zǐqínwènyúzǐgòngyuēfūzǐzhìyúshìbāngyěbìwénqízhèngqiú子禽问于子贡曰：夫子至于是邦也，必闻其政；求zhīyúyìyǔzhīyúzǐgòngyuēfūzǐwēnliánggōngjiǎnràngyǐdézhī之欤，抑与之欤？子贡曰：夫子温、良、恭、俭、让以得之；fūzǐzhīqiúzhīyěqízhūyìhūrénzhīqiúzhīyú夫子之求之也，其诸异乎人之求之欤。zǐyuēfùzàiguānqízhìfùmòguānqíxíngsānniánwúgǎiyúfùzhī子曰：父在观其志，父没观其行；三年无改于父之--2dàokěwèixiàoyǐ道，可谓孝矣。yǒuzǐyuēlǐzhīyònghéwéiguìxiānwángzhīdàosīwéiměixiǎodàyóu有子曰：礼之用，和为贵。先王之道，斯为美。小大由zhīyǒusuǒbùxíngzhīhéérhébùyǐlǐjiézhīyìbùkěxíngyě之，有所不行。知和而和，不以礼节之，亦不可行也。yǒuzǐyuēxìnjìnyúyìyánkěfùyěgōngjìnyúlǐyuǎnchǐrǔyě有子曰：信近于义，言可复也；恭近于礼，远耻辱也；yīnbùshīqíqīnyìkězōngyě因不失其亲，亦可宗也。zǐyuējūnzǐshíwúqiúbǎojūwúqiúānmǐnyúshìérshènyúyán子曰：君子食无求饱，居无求安，敏于事而慎于言，jiùyǒudàoérzhèngyānkěwèihàoxuéyěyǐ就有道而正焉，可谓好学也已。zǐgòngyuēpínérwúchǎnfùérwújiāohérúzǐyuēkěyěwèi子贡曰：贫而无谄，富而无骄，何如？子曰：可也，未ruòpínérlèfùérhàolǐzhěyězǐgòngyuēshīyúnrúqiērúcuō若贫而乐，富而好礼者也。子贡曰：诗云：如切如磋，rúzhuórúmóqísīzhīwèiyúzǐyuēcìyěshǐkěyǔyánshīyǐyǐ如琢如磨，其斯之谓欤？子曰：赐也，始可与言诗已矣；gàozhūwǎngérzhīláizhě告诸往而知来者。zǐyuēbùhuànrénzhībùjǐzhīhuànbùzhīrényě子曰：不患人之不己知，患不知人也。--3第二章论语为政篇zǐyuēwéizhèngyǐdépìrúběichénjūqísuǒérzhòngxīnggǒngzhī子曰：为政以德，譬如北辰，居其所，而众星拱之。zǐyuēshīsānbǎiyìyányǐbìzhīyuēsīwúxié子曰：诗三百，一言以蔽之，曰：思无邪。zǐyuēdǎozhīyǐzhèngqízhīyǐxíngmínmiǎnérwúchǐdǎozhīyǐ子曰：道之以政，齐之以刑，民免而无耻；道之以déqízhīyǐlǐyǒuchǐqiěgé德，齐之以礼，有耻且格。zǐyuēwúshíyòuwǔérzhìyúxuésānshíérlìsìshíérbú子曰：吾，十有五，而志于学，三十而立，四十而不huòwǔshíérzhītiānmìngliùshíérěrshùnqīshíércóngxīnsuǒyùbù惑，五十而知天命，六十而耳顺，七十而从心所欲，不yújǔ踰矩。mèngyìzǐwènxiàozǐyuēwúwéifánchíyùzǐgàozhīyuēmèngsūn孟懿子问孝，子曰：无违。樊迟御，子告之曰：孟孙wènxiàoyúwǒwǒduìyuēwúwéifánchíyuēhéwèiyězǐyuēshēngshìzhī问孝于我，我对曰无违。樊迟曰：何谓也？子曰：生，事之yǐlǐsǐzàngzhīyǐlǐjìzhīyǐlǐ以礼；死，葬之以礼，祭之以礼。mèngwǔbówènxiàozǐyuēfùmǔwéiqíjízhīyōu孟武伯问孝，子曰：父母唯其疾之忧。zǐyóuwènxiàozǐyuējīnzhīxiàozhěshìwèinéngyǎngzhìyúquǎnmǎ子游问孝，子曰：今之孝者，是谓能养。至于犬马，jiēnéngyǒuyǎngbújìnghéyǐbiéhū皆能有养；不敬，何以别乎。zǐxiàwènxiàozǐyuēsènányǒushìdìzǐfúqíláoyǒujiǔshí子夏问孝，子曰：色难。有事，弟子服其劳，有酒食，xiānshēngzhuàncéngshìyǐwéixiàohū先生馔，曾是以为孝乎？zǐyuēwúyǔhuíyánzhōngrìbùwéirúyútuìérxǐngqísīyì子曰：吾与回言终日，不违，如愚。退而省其私，亦zúyǐfāhuíyěbùyú足以发，回也不愚！zǐyuēshìqísuǒyǐguānqísuǒyóucháqísuǒānrényānsōuzāi子曰：视其所以，观其所由，察其所安；人焉廋哉！rényānsōuzāi人焉廋哉!zǐyuēwēngùérzhīxīnkěyǐwéishīyǐ子曰：温故而知新，可以为师矣。zǐyuējūnzǐbúqì子曰：君子不器。--4zǐgòngwènjūnzǐzǐyuēxiānxíngqíyánérhòucóngzhī子贡问君子，子曰：先行其言，而后从之。zǐyuējūnzǐzhōuérbùbǐxiǎorénbǐérbùzhōu子曰：君子周而不比，小人比而不周。zǐyuēxuéérbùsīzéwǎngsīérbùxuézédài子曰：学而不思则罔，思而不学则殆。zǐyuēgōnghūyìduānsīhàiyěyǐ子曰：攻乎异端，斯害也已。zǐyuēyóuhuìrǔzhīzhīhūzhīzhīwéizhīzhībùzhīwéibùzhī子曰：由，诲汝知之乎。知之为知之，不知为不知，shìzhīyě是知也。zǐzhāngxuégānlùzǐyuēduōwénquēyíshènyánqíyúzéguǎyóu子张学干禄，子曰：多闻阙疑，慎言其余，则寡尤；duōjiànquèdàishènxíngqíyúzéguǎhuǐyánguǎyóuxíngguǎhuǐlùzài多见阙殆，慎行其余，则寡悔。言寡尤，行寡悔，禄在qízhōngyǐ其中矣。āigōngwènyuēhéwéizémínfúkǒngzǐduìyuējǔzhícuòzhūwǎng哀公问曰：何为则民服？孔子对曰：举直错诸枉，zémínfújǔwǎngcuòzhūzhízémínbùfú则民服；举枉错诸直，则民不服。jìkāngzǐwènshǐmínjìngzhōngyǐquànrúzhīhézǐyuēlínzhīyǐ季康子问：使民敬忠以劝，如之何？子曰：临之以zhuāngzéjìngxiàocízézhōngjǔshànérjiáobùnéngzéquàn庄则敬，孝慈则忠，举善而教不能，则劝。huòwèikǒngzǐyuēzǐxībùwèizhèngzǐyuēshūyúnxiàohūwéixià或谓孔子曰：子奚不为政？子曰：书云：孝乎惟孝，yǒuyúxiōngdìshīyúyǒuzhèngshìyìwéizhèngxīqíwéiwéizhèng友于兄弟。施于有政，是亦为政，奚其为为政？zǐyuērénérwúxìnbùzhīqíkěyědàchēwúníxiǎochēwúyuè子曰：人而无信，不知其可也。大车无輗，小车无軏，qíhéyǐxíngzhīzāi其何以行之哉。zǐzhāngwènshíshìkězhīyězǐyuēyīnyīnyúxiàlǐsuǒsǔnyì子张问：十世可知也？子曰：殷因于夏礼，所损益，kězhīyězhōuyīnyúyīnlǐsuǒsǔnyìkězhīyěqíhuòjìzhōuzhě可知也；周因于殷礼，所损益，可知也。其或继周者，suībǎishìkězhīyě虽百世可知也。zǐyuēfēiqíguǐérjìzhīchǎnyějiànyìbùwéiwúyǒngyě子曰：非其鬼而祭之，谄也；见义不为，无勇也。--1第三章论语八佾篇kǒngzǐwèijìshìbāyìwǔyútíngshìkěrěnyěshúbùkěrěnyě孔子谓，季氏八佾舞于庭，是可忍也，孰不可忍也。sānjiāzhěyǐyōngchèzǐyuēxiàngwéipìgōngtiānzǐmùmùxīqǔ三家者以雍彻。子曰：相维辟公，天子穆穆。奚取yúsānjiāzhītáng于三家之堂。zǐyuērénérbùrénrúlǐhérénérbùrénrúyuèhé子曰：人而不仁，如礼何？人而不仁，如乐何？línfàngwènlǐzhīběnzǐyuēdàzāiwènlǐyǔqíshēyěnìngjiǎn林放问礼之本，子曰：大哉问。礼，与其奢也，宁俭；sāngyǔqíyìyěnìngqī丧，与其易也，宁戚。zǐyuēyídízhīyǒujūnbùrúzhūxiàzhīwūyě子曰：夷狄之有君，不如诸夏之亡也。jìshìlǚyútàishānzǐwèirǎnyǒuyuērǔfúnéngjiùyúduìyuē季氏旅于泰山，子谓冉有曰：汝弗能救欤？对曰：bùnéngzǐyuēwūhūcéngwèitàishānbùrúlínfànghū不能。子曰：呜呼！曾谓泰山不如林放乎。zǐyuējūnzǐwúsuǒzhēngbìyěshèhūyīràngérshēngxiàéryǐn子曰：君子无所争，必也射乎。揖让而升，下而饮，qízhēngyějūnzǐ其争也君子。zǐxiàwènyuēqiǎoxiàoqiànxīměimùpànxīsùyǐwéixuànxīhéwèi子夏问曰：巧笑倩兮，美目盼兮，素以为绚兮，何谓yěz