搜索
第一章论语学而篇zǐyuēxuéérshíxízhībùyìyuèhūyǒupéngzìyuǎnfāng○子曰:学而时习之，不亦悦乎。有朋自远方láibúyìlèhūrénbùzhīérbúyùnbúyìjūnzǐhū来，不亦乐乎。人不知而不愠，不亦君子乎。yǒuzǐyuēqíwéirényěxiàotìérhàofànshàngzhěxiǎnyǐ○有子曰：其为人也孝悌，而好犯上者，鲜矣；bùhàofànshàngérhàozuòluànzhěwèizhīyǒuyějūnzǐwùběn不好犯上，而好作乱者，未之有也。君子务本，běnlìérdàoshēngxiàotìyězhěqíwéirénzhīběnyú本立而道生；孝悌也者，其为仁之本欤。zǐyuēqiǎoyánlìngsèxiǎnyǐrén○子曰：巧言令色，鲜矣仁。zēngzǐyuēwúrìsānxǐngwúshēnwèirénmóuérbúzhōnghū○曾子曰：吾日三省吾身：为人谋而不忠乎？yǔpéngyǒujiāoérbúxìnhūchuánbùxíhū与朋友交而不信乎？传不习乎？zǐyuēdǎoqiānshèngzhīguójìngshìérxìnjiéyòngéràirén○子曰：道千乘之国，敬事而信，节用而爱人，shǐmínyǐshí使民以时。zǐyuēdìzǐrùzéxiàochūzétìjǐnérxìnfànàizhòng○子曰：弟子入则孝，出则悌，谨而信，泛爱众，érqīnrénxíngyǒuyúlìzéyǐxuéwén而亲仁；行有余力，则以学文。zǐxiàyuēxiánxiányìsèshìfùmǔnéngjiéqílìshìjūnnéng○子夏曰：贤贤易色，事父母能竭其力，事君能zhìqíshēnyǔpéngyǒujiāoyánéryǒuxìnsuīyuēwèixuéwúbìwèi致其身，与朋友交，言而有信。虽曰未学，吾必谓zhīxuéyǐ之学矣。zǐyuējūnzǐbúzhòngzébùwēixuézébúgùzhǔzhōngxìn○子曰：君子不重则不威，学则不固；主忠信，wúyǒubùrújǐzhěguòzéwùdàngǎi无友不如己者，过则勿惮改。zēngzǐyuēshènzhōngzhuīyuǎnmíndéguīhòuyǐ○曾子曰：慎终追远，民德归厚矣。zǐqínwènyúzǐgòngyuēfūzǐzhìyúshìbāngyěbìwénqí○子禽问于子贡曰：夫子至于是邦也，必闻其zhèngqiúzhīyúyìyǔzhīyúzǐgòngyuēfūzǐwēnliánggōng政；求之欤，抑与之欤？子贡曰：夫子温、良、恭、jiǎnràngyǐdézhīfūzǐzhīqiúzhīyěqízhūyìhūrénzhīqiú俭、让以得之；夫子之求之也，其诸异乎人之求zhīyú之欤。zǐyuēfùzàiguānqízhìfùmòguānqíxíngsānniánwúgǎiyú○子曰：父在观其志，父没观其行；三年无改于fùzhīdàokěwèixiàoyǐ父之道，可谓孝矣。yǒuzǐyuēlǐzhīyònghéwéiguìxiānwángzhīdàosīwéiměi○有子曰：礼之用，和为贵。先王之道，斯为美。xiǎodàyóuzhīyǒusuǒbùxíngzhīhéérhébùyǐlǐjiézhī小大由之，有所不行。知和而和，不以礼节之，yìbùkěxíngyě亦不可行也。yǒuzǐyuēxìnjìnyúyìyánkěfùyěgōngjìnyúlǐyuǎn○有子曰：信近于义，言可复也；恭近于礼，远chǐrǔyěyīnbùshīqíqīnyìkězōngyě耻辱也；因不失其亲，亦可宗也。zǐyuējūnzǐshíwúqiúbǎojūwúqiúānmǐnyúshìérshèn○子曰：君子食无求饱，居无求安，敏于事而慎yúyánjiùyǒudàoérzhèngyānkěwèihàoxuéyěyǐ于言，就有道而正焉，可谓好学也已。zǐgòngyuēpínérwúchǎnfùérwújiāohérúzǐyuēkě○子贡曰：贫而无谄，富而无骄，何如？子曰：可yěwèiruòpínérlèfùérhàolǐzhěyězǐgòngyuēshīyún也，未若贫而乐，富而好礼者也。子贡曰：诗云：rúqiērúcuōrúzhuórúmóqísīzhīwèiyúzǐyuēcìyě如切如磋，如琢如磨，其斯之谓欤？子曰：赐也，shǐkěyǔyánshīyǐyǐgàozhūwǎngérzhīláizhě始可与言诗已矣；告诸往而知来者。zǐyuēbùhuànrénzhībùjǐzhīhuànbùzhīrényě○子曰：不患人之不己知，患不知人也。第二章论语为政篇zǐyuēwéizhèngyǐdépìrúběichénjūqísuǒérzhòngxīng○子曰：为政以德，譬如北辰，居其所，而众星gǒngzhī拱之。zǐyuēshīsānbǎiyìyányǐbìzhīyuēsīwúxié○子曰：诗三百，一言以蔽之，曰：思无邪。zǐyuēdǎozhīyǐzhèngqízhīyǐxíngmínmiǎnérwúchǐ○子曰：道之以政，齐之以刑，民免而无耻；dǎozhīyǐdéqízhīyǐlǐyǒuchǐqiěgé道之以德，齐之以礼，有耻且格。zǐyuēwúshíyòuwǔérzhìyúxuésānshíérlìsìshí○子曰：吾，十有五，而志于学，三十而立，四十érbúhuòwǔshíérzhītiānmìngliùshíérěrshùnqīshíércóng而不惑，五十而知天命，六十而耳顺，七十而从xīnsuǒyùbùyújǔ心所欲，不踰矩。mèngyìzǐwènxiàozǐyuēwúwéi○孟懿子问孝，子曰：无违。fánchíyùzǐgàozhīyuēmèngsūnwènxiàoyúwǒwǒduìyuē樊迟御，子告之曰：孟孙问孝于我，我对曰wúwéi无违。fánchíyuēhéwèiyězǐyuēshēngshìzhīyǐlǐsǐzàngzhī樊迟曰：何谓也？子曰：生，事之以礼；死，葬之yǐlǐjìzhīyǐlǐ以礼，祭之以礼。mèngwǔbówènxiàozǐyuēfùmǔwéiqíjízhīyōu○孟武伯问孝，子曰：父母唯其疾之忧。zǐyóuwènxiàozǐyuējīnzhīxiàozhěshìwèinéngyǎngzhìyú○子游问孝，子曰：今之孝者，是谓能养。至于quǎnmǎjiēnéngyǒuyǎngbújìnghéyǐbiéhū犬马，皆能有养；不敬，何以别乎。zǐxiàwènxiàozǐyuēsènányǒushìdìzǐfúqíláoyǒu○子夏问孝，子曰：色难。有事，弟子服其劳，有jiǔshíxiānshēngzhuàncéngshìyǐwéixiàohū酒食，先生馔，曾是以为孝乎？zǐyuēwúyǔhuíyánzhōngrìbùwéirúyútuìérxǐngqí○子曰：吾与回言终日，不违，如愚。退而省其sīyìzúyǐfāhuíyěbùyú私，亦足以发，回也不愚！zǐyuēshìqísuǒyǐguānqísuǒyóucháqísuǒānrényān○子曰：视其所以，观其所由，察其所安；人焉sōuzāirényānsōuzāi廋哉！人焉廋哉!zǐyuēwēngùérzhīxīnkěyǐwéishīyǐ○子曰：温故而知新，可以为师矣。zǐyuējūnzǐbúqì○子曰：君子不器。zǐgòngwènjūnzǐzǐyuēxiānxíngqíyánérhòucóngzhī○子贡问君子，子曰：先行其言，而后从之。zǐyuējūnzǐzhōuérbùbǐxiǎorénbǐérbùzhōu○子曰：君子周而不比，小人比而不周。zǐyuēxuéérbùsīzéwǎngsīérbùxuézédài○子曰：学而不思则罔，思而不学则殆。zǐyuēgōnghūyìduānsīhàiyěyǐ○子曰：攻乎异端，斯害也已。zǐyuēyóuhuìrǔzhīzhīhūzhīzhīwéizhīzhībùzhīwéi○子曰：由，诲汝知之乎。知之为知之，不知为bùzhīshìzhīyě不知，是知也。zǐzhāngxuégānlùzǐyuēduōwénquēyíshènyánqíyúzé○子张学干禄，子曰：多闻阙疑，慎言其余，则guǎyóuduōjiànquèdàishènxíngqíyúzéguǎhuǐyánguǎyóuxíng寡尤；多见阙殆，慎行其余，则寡悔。言寡尤，行guǎhuǐlùzàiqízhōngyǐ寡悔，禄在其中矣。āigōngwènyuēhéwéizémínfúkǒngzǐduìyuējǔzhícuòzhū○哀公问曰：何为则民服？孔子对曰：举直错诸wǎngzémínfújǔwǎngcuòzhūzhízémínbùfú枉，则民服；举枉错诸直，则民不服。jìkāngzǐwènshǐmínjìngzhōngyǐquànrúzhīhézǐyuēlín○季康子问：使民敬忠以劝，如之何？子曰：临zhīyǐzhuāngzéjìngxiàocízézhōngjǔshànérjiáobùnéngzéquàn之以庄则敬，孝慈则忠，举善而教不能，则劝。huòwèikǒngzǐyuēzǐxībùwèizhèngzǐyuēshūyúnxiàohū○或谓孔子曰：子奚不为政？子曰：书云：孝乎wéixiàoyǒuyúxiōngdìshīyúyǒuzhèngshìyìwéizhèngxīqíwéi惟孝，友于兄弟。施于有政，是亦为政，奚其为wéizhèng为政？zǐyuērénérwúxìnbùzhīqíkěyědàchēwúní○子曰：人而无信，不知其可也。大车无輗，xiǎochēwúyuèqíhéyǐxíngzhīzāi小车无軏，其何以行之哉。zǐzhāngwènshíshìkězhīyězǐyuēyīnyīnyúxiàlǐsuǒ○子张问：十世可知也？子曰：殷因于夏礼，所sǔnyìkězhīyězhōuyīnyúyīnlǐsuǒsǔnyìkězhīyěqí损益，可知也；周因于殷礼，所损益，可知也。其huòjìzhōuzhěsuībǎishìkězhīyě或继周者，虽百世可知也。zǐyuēfēiqíguǐérjìzhīchǎnyějiànyìbùwéiwúyǒngyě○子曰：非其鬼而祭之，谄也；见义不为，无勇也。第三章论语八佾篇kǒngzǐwèijìshìbāyìwǔyútíngshìkěrěnyěshúbùkě○孔子谓，季氏八佾舞于庭，是可忍也，孰不可rěnyě忍也。sānjiāzhěyǐyōngchèzǐyuēxiàngwéipìgōngtiānzǐmùmù○三家者以雍彻。子曰：相维辟公，天子穆穆。xīqǔyúsānjiāzhītáng奚取于三家之堂。zǐyuērénérbùrénrúlǐhérénérbùrénrúyuèhé○子曰：人而不仁，如礼何？人而不仁，如乐何？línfàngwènlǐzhīběnzǐyuēdàzāiwènlǐyǔqíshēyě○林放问礼之本，子曰：大哉问。礼，与其奢也，nìngjiǎnsāngyǔqíyìyěnìngqī宁俭；丧，与其易也，宁戚。zǐyuēyídízhīyǒujūnbùrúzhūxiàzhīwūyě○子曰：夷狄之有君，不如诸夏之亡也。jìshìlǚyútàishānzǐwèirǎnyǒuyuērǔfúnéngjiùyú○季氏旅于泰山，子谓冉有曰：汝弗能救欤？duìyuēbùnéngzǐyuēwūhūcéngwèitàishānbùrúlínfànghū对曰：不能。子曰：呜呼！曾谓泰山不如林放乎。zǐyuējūnzǐwúsuǒzhēngbìyěshèhūyīràngérshēng○子曰：君子无所争，必也射乎。揖让而升，xiàéryǐnqízhēngyějūnzǐ下而饮，其争也君子。zǐxiàwènyuēqiǎoxiàoqiànxīměimùpànxīsùyǐwéixuàn